کد مطلب:1347 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:17

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چرا پايان دادن به زندگي بيمار لاعلاج با رضايت خود در اسلام جايز نيست ؟

براساس فرهنگ اسلامي ، حيات موهبتي الهي است ؛ برخلاف آنچه درفرهنگ غرب رايج شده است . چنان كه در ماده اول اعلاميه جهاني حقوق بشر نيز آمده است : All Human Beings Are Born Free ( همه انسان هاآزاد به دنيا مي آيند ) گويا خالقي در كار نيست و لذا حق حيات در فرهنگ غربي مطلق و متعلق به خود اشخاص است . در نتيجه مجازات اعدام ياوجود ندارد يا به ندرت وجود دارد و سمت و سوي قانون گذاري نيز به سمت حذف مجازات اعدام - به ويژه در كشورهاي اروپايي - پيش مي رود.ثانيا خود افراد مي توانند از اين حق خود صرف نظر كرده ؛ في المثل خودكشي كنند .اما در بينش اسلامي ، حيات ، حقي است كه خداوند به طورامانت و مشروط به ما داده است . از اين رو ما در حفظ اين حق و نعمت الهي مسوول هستيم و مال ما نيست كه با رضايت خود بتوانيم از خود سلب كنيم : ( ( انا لله و انا اليه راجعون ) ) ، ( بقره ، آيه 156 ) لذا اسلام خودكشي و يا هرگونه آسيب رساندن به جسم و روح بشر را - ولو از طريق خوردن برخي غذاها يامواد آسيب زا و مضر - حرام كرده است . علاوه بر آن كه نبايد از رحمت الهي و شفاي مريض به كلي مايوس شد، و ممكن است اختراع داروي جديدي او رانجات دهد .تن در دادن به اين گونه كارها، بيانگرنوعي قساوت قلب است . از طرفي رسيدگي هر چه بيشتر در لحظات پاياني عمر يك مريض ، نشانه احترام و عزيز شمردن او است ؛ اگر چه خود بيمارراضي به زحمت اطرافيان نيست ولي از لطف و مهرباني آنان ، احساس خوشايندي به او دست مي دهد و با زبان بي زباني در حالي كه از اطرافيان تشكر مي كند .حيات دنيايي را بدرود مي گويد.;